Η ΧΘΕΣΙΝΗ τραγωδία στο Αιγαίο,
στη Λέσβο και τα Κύθηρα, δεν ήταν δυστυχώς αναπάντεχη.

ΟΤΑΝ ΦΟΡΤΩΝΕΙΣ ασκέρια
παράνομων μεταναστών, ακόμη και γυναικόπαιδα, σε ανασφαλή πλωτά μέσα για να
τους εξαποστείλεις σε άγνωστες θάλασσες, ο θάνατος παραμονεύει.  Τη μία ή την άλλη στιγμή.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ φυσικά δεν
προκύπτει από τους διεθνείς κανόνες, ούτε από συμπεριφορές των ελληνικών και
ευρωπαϊκών Αρχών, ούτε από τις θάλασσες.

ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΩΣ έχει να κάνει με
την ασυνειδησία ή την ανοησία διαφόρων διακινητών και ακτιβιστών που θεωρούν
ότι βρήκαν μια δραστηριότητα να γεμίζουν την ψυχή και το πορτοφόλι τους.

ΚΥΡΙΩΣ όμως είναι η εργαλειοποίηση της ανθρώπινης δυστυχίας από ένα αυταρχικό καθεστώς που
εμφανίζεται διατεθειμένο να μετέλθει κάθε μέσο για να επιτύχει τους σκοπούς
του.

ΚΑΝΕΙΣ δεν αμφιβάλλει ότι η
Τουρκία (σε αντίθεση με άλλες χώρες διέλευσης όπως το Μαρόκο Λιβύη)
χρησιμοποιεί τα τελευταία χρόνια το Μεταναστευτικό για να ασκήσει πίεση στην
Ευρώπη.

ΣΥΝΕΠΩΣ η αυστηρή και
αποτελεσματική φύλαξη των ελληνικών συνόρων που αναχαιτίζει τις μεταναστευτικές
ροές στερεί από την Τουρκία το όπλο που νόμιζε ότι κατείχε.

ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ για
την Τουρκία δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα.  Είναι και ένα μέσο εκβιασμού.

ΜΟΝΟ ΑΝΟΗΤΟΙ λοιπόν μπορεί να
εισηγούνται στην Ελλάδα και την Ευρώπη να μοιραστούν με την Τουρκία το πρόβλημα
με τους δικούς της όρους, δηλαδή να υποκύψουν στον εκβιασμό.

Ο ΕΒΡΟΣ το 2020 στην
ουσιαστική και συμβολική σημασία του ήταν ένας απρόσμενος αφοπλισμός της
γειτονικής χώρας.  Και από εκεί χρονολογείται η εχθρότητα που φαίνεται να τρέφει
προσωπικά ο Ερντογάν για τον Μητσοτάκη.

ΥΠΟΤΙΜΗΣΕ την αντίδραση του Έλληνα
Πρωθυπουργού και έκτοτε του χρεώνει ότι τον στέρησε από το μέσο της πολιτικής
του.  Δηλαδή, από τον εκβιασμό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, καμία κανονική
κυβέρνηση δεν μπορεί να αφήσει αφύλαχτη κι απροστάτευτη τη χώρα που κυβερνά.  Δεν είναι μόνο ζήτημα πατριωτισμού αλλά και στοιχειώδους κοινωνικής
αυτοπροστασίας.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ στην προκειμένη
περίπτωση δεν μιλάμε για ανθρωπισμό.  Μιλάμε για εθνική ασφάλεια.

ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ τώρα.  Κανείς
δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί ο Ερντογάν να συνετιστεί γύρω από ένα
τραπέζι.  Αν μπορούσε, θα το είχε κάνει εδώ και καιρό.

ΑΛΛΑ δεν θέλει να συνετιστεί.  Με την πρωτόγονη πολιτική αντίληψη που τον χαρακτηρίζει αρνείται να δεχτεί ό,τι
δεν αποτελεί επιβολή της ισχύος του.

ΚΙ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙ ότι θα το
επιτύχει με την Ελλάδα εμπορευόμενος ανθρώπινες τραγωδίες μάλλον έχει διαλέξει
και λάθος γήπεδο και λάθος αντίπαλο.

ΠΗΓΗ: Τα Νέα