Πρόκειται για το ναυάγιο του λαθρεμπορικού πλοίου
«Παναγιώτης», που συνέβη την 1 Οκτωβρίου του 1980 στις βορειοδυτικές ακτές του
νησιού.

Η ιστορία του μότορσιπ «Παναγιώτης», 450 τόνων, ξεκινά το
1937 από τη Σκοτία, όπου ναυπηγήθηκε με το όνομα «Saint Bedan».  To 1964 περνά σε ελληνικά χέρια (Μ.
Γκιγκιλίνης) και μετονομάζεται σε «Μερόπη».  Δύο χρόνια αργότερα αλλάζει ιδιοκτησία και
μετονομάστηκε σε «Χάρις» από το νέο του ιδιοκτήτη Ν. Κάλφα.  Το 1975 μεταπωλείται για τρίτη φορά και
αλλάζει το όνομά του σε «Παναγιώτης» από την πλοιοκτήτρια εταιρεία Ρ. Lisicatos
& Company με έδρα τον Πειραιά.

Λίγες ημέρες πριν από το ναυάγιο, το «Παναγιώτης»
εντοπίζεται από το Λιμενικό στ’ ανοιχτά της Ζακύνθου να μεταφέρει λαθραία
τσιγάρα για λογαριασμό της ιταλικής Μαφίας. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει και
εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών, προσάραξε στα αβαθή ενός μικρού
γραφικού κόλπου στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού.

Το πλήρωμα του πλοίου, αποτελούμενο στην πλειονότητά του από
Έλληνες ναυτικούς, το εγκατέλειψε, αλλά συνελήφθη λίγες ημέρες αργότερα.  

Το πλοίο βρέθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1980 από σκάφος της
Θαλάσσιας Οικονομικής Αστυνομίας και διαπιστώθηκε ότι μετέφερε λαθραία τσιγάρα.
 Η αξία των περίπου 2.000 κιβωτίων
τσιγάρων εκτιμήθηκε στα 30 εκατομμύρια δραχμές.  Το πλήρωμα υποστήριξε πως, αφού επί τρεις
μέρες το πλοίο λόγω των κακών καιρικών συνθηκών περιφερόταν μεταξύ Κεφαλονιάς
και Ζακύνθου, εξαιτίας μηχανικής βλάβης προσάραξε στο ακρωτήρι Σχοινάρι.  Για δύο μέρες παρέμειναν αποκλεισμένοι σε
σπηλιά και μετά βρήκαν καταφύγιο στο χωριό Βολίμες.  

Μέχρι τότε, η ακτή ονομαζόταν Αϊ-Γιώργης, ενώ πλέον είναι
ευρέως γνωστή απλώς ως «Ναυάγιο».  Στην
αρχή οι κάτοικοι είχαν θορυβηθεί εξαιτίας της περιβαλλοντολογικής καταστροφής
που πίστευαν πως θα δημιουργούσε το συγκεκριμένο καράβι με το φορτίο του και
κατ’ επέκταση και στον τουρισμό του νησιού.  Για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ναυαγίου δεν
υπήρχε διαμάχη μέχρι την εκπόνηση από πλευράς του Δήμου Ζακύνθου και του ΤΕΙ
Ιονίων Νήσων μελέτης για την παρέμβαση στο ναυάγιο με σκοπό τη συντήρηση και
την προστασία του.  Σε εκείνο το σημείο
έγινε κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων από την πλευρά του φερόμενου ως συνιδιοκτήτη
Αλέξανδρου Σουλάνη (με 30%, με τους άλλους δύο φερόμενους ως συνιδιοκτήτες,
τους Παναγιώτη-Γεράσιμο Λυσικάτου με 50% και Ευστράτιο-Λαμπρινό Σταυράκη με
20%).  

Η εκδίκαση της υπόθεσης στις
9-7-2016 απέρριψε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.  Ομοίως, το καλοκαίρι του 2017 απορρίφθηκε εν
νέου το αίτημα και το πλοίο ως προσαραγμένο χαρακτηρίζεται «ναυάγιο» και ανήκει
στην απόλυτη δικαιοδοσία του Δημοσίου.

ΠΗΓΗ: ΟΝΤΙΜΕ